நான் எப்பொழுது முளைத்தேன்... ஈழத்தில் எம்தமிழன் குருதி குடிக்கப்பட்டது அறிந்து. தமிழ்ச் சகோதரிகள் மார்பகங்கள் அறுக்கப்பட்டது தெரிந்து... தீக்கிரையாக்கியது கண்டு மனம் வெடித்தேன். கனவுகளிலும் கற்பனைகளிலும் மிதந்து கொண்டிருந்த என்னை யதார்த்தத்தைப் பார்க்கத் தூண்டியது அந்நிகழ்வுதான்.
தலையை, தசையை, கண்ணை, கைகளை ஓவியமாக்கலாம். ஆற்றல் ஒன்றும் தேவையில்லை; பயிற்சியே போதும். ஆனால், பெருமூச்சை ஓவியமாக்குவது எப்படி? அதுதான் புகழேந்தியின் கலை. பாதிக்கப்பட்டவர்களின் பெருமூச்சையே புகழேந்தி ஓவியங்களாய் விதைக்கிறார். பார்க்கிறவனோ பெருமூச்சையல்ல - புயலை அவர் ஓவியங்களிலிருந்து அறுவடை செய்கிறான். துன்பப்படுகிறவர் கள், தாழ்த்தப்படுகிறவர்கள், ஒடுக்கப்படுகிறவர்கள், மிதிக்கப்படுகிறவர்கள் கொல்லப்படுகிறவர்கள் பற்றியே அவரது ஓவியங்கள் துடிப்போடு பேசுகின்றன. கண்ணைக் கிழிக்காத, கருத்தில் உறைக்கின்ற வண்ணங்களாய் - மாந்தனின் இயல்பான விடுதலை உணர்வால் புடைத்து எழும் நரம்பாய் தசையாய் நாளமாய் வெறும் அப்பல்களாய் இல்லாத வலிமைமிக்க வீச்சுக்களாய் அவர் ஓவியங்கள்.
